mUltimate Chopin

op. 44, Polonez fis-moll

Tekst Porównanie Uwagi Źródła Opis

Zagadnienia : Błędy Wn

t. 13-15

Utwór: op. 44, Polonez fis-moll

..

W Wf (→Wa) laseczki ćwierćnutowe dochodzą tylko do górnych nut oktaw pr.r. na 2. mierze t. 13 i 14; podobnie, w t. 15 tylko górne nuty oktaw są wydzielone jako górny głos na 3. mie­rze (obie nuty każdej z tych oktaw należą nato­miast do dolnego głosu). Jest to z pewnością wynik niezrozumienia pisowni Chopina przez kopistę lub, co bardziej prawdopodobne, przez sztycharza Wf. Chopin pisał laseczki zawsze po prawej stronie główek nutowych, co w takiej sytuacji powodowało niejednoznaczność zapisu, np. w t. 15: . O tym, że Chopin miał na myśli przedłużanie obu nut oktaw, niezbicie świadczą kropki przedłużające obie nuty w Wn w t. 15, a także we wszystkich źródłach w po­dob­nej sytuacji w t. 36-40.
W Wn laseczki przydzielono prawidłowo z wyjąt­kiem t. 15.
Źródła różnią się też obecnością kropek przedłu­żających oktawę e2-e3 na początku 3. miary t. 15 – Wf1 nie ma żadnej, Wf2 i Wa1 mają tylko górną, Wn i Wa2 obie.

kategoria redakcyjna: Interpretacje merytoryczne; Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Błędy Wn , Adiustacje Wf

t. 20

Utwór: op. 44, Polonez fis-moll

Przednutki Ais-H i Aisis-His w Wn1 i Wa2

Wn1, Wa2,3 TGTU

Przednutki A-H i Aisis-His w Wf i Wn2

Wf, Wn2 bez # przy A przed 3. ćwiercią

Przednutki A-H i Ais-His w Wa1

Wa1 A-H do 3. ćwierci i Ais-His do następnego taktu
..

Z trzech źródłowych wersji podwójnych przed­nu­tek, występujących przed 3. trylem i po nim, tylko jedna jest prawidłowa – Ais-H przed i Aisis-His po. Wynika to z porównania tego taktu z jego czterema powtórzeniami w t. 46, 72, 279 i 305:

  • jest to jedyna wersja, która pojawia się (w t. 46) w obu wydaniach opartych bez­pośrednio na rękopisach – Wn1 i Wf1;
  • w Wn1 wersja ta występuje we wszyst­kich tych miejscach;
  • żadne racje muzyczne nie przemawiają za różnicowaniem takich szczegółów w prze­biegu Poloneza;
  • odmienne wersje Wf można z dużym prawdopodobieństwem wytłumaczyć pomyłkami kopisty lub sztycharza.

W omawianym takcie brak  w Wn2 to prze­ocze­nie sztycharza, a  zamiast  w Wa1 – naj­praw­dopodobniej pomyłka, sprostowana w Wa2.

 

 

omówić, m. in. wyrywkowa adiustację Wa – poprawili tylko 305. Jak się da rozwinąć kwestię adistacji Moschelesa i jej wykorzystania w Wf2 – to tłumaczy niektóre drobne różnice Wf2-Wa1, np. tę w t. 20 – jeśli Moscheles dodał #, to... [przemyśleć po całości]

W Wn wszystkie te miejsca zapisane zostały prawidłowo, poza taktem 20. w Wn2, gdzie przeoczono krzyżyk przy Ais w przednutce do 3. ćwierćnuty. W Wf ten sam krzyżyk przeoczono w t. 20, 72 i 305, a w t. 279 zamiast  umieszczono przy tej nucie  (co zrównało ją brzmieniowo z nutą następną). W Wa1 powtórzono za Wf2 błędy z t. 20, 72 i 279, poprawiając jedynie t. 305. Jednocześnie dokonano zmiany w t. 20 w przednutkach do następnego taktu: Aisis-His zamieniono na Ais-His; trudno powiedzieć, czy była to pomyłka, czy też próba korekty. W Wa2 poprawiono wszystkie błędy.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Adiustacje Wa , Błędy Wf , Błędy Wn , Adiustacje Wn , Błędy powtórzone Wa

t. 24-25

Utwór: op. 44, Polonez fis-moll

2 akcenty i kropka staccato w Wn1

EZnieU

2 akcenty i łuk w Wf (→Wa)

EZnieU1

Akcent i kropka w Wn2

EZnieU tylko kropka + EZnieU2 l.r.

Wariantowa propozycja redakcji

EZTU
..

W tekście głównym opieramy się na oznacze­niach Wf (→Wa), wprowadzonych w [KF] (pod­kła­dzie) lub korekcie Wf1 i z pewnością póź­niej­szych od oznaczeń Wn. Oba zestawy różnią się zresztą bardzo nieznacznie i można je uważać za uzupełniające się, co uwzględniamy jako możli­wość wariantową.
Brak 2. akcentu w t. 24 to przeoczenie sztycharza Wn2.

W całym Polonezie ta 2,5-taktowa fraza występuje pięć razy (t. 24-26, 50-52, 76-78, 283-285 i 309-311 z innym zakończeniem). W zależności od źródła i momentu utworu występują w niej różnice w liczbie kropek staccato, łukowaniu i akcentacji. Przykładowo, brak akcentu na ostatniej ósemce t. 24 w Wn2 to zapewne przeoczenie sztycharza lub dowolna adiustacja.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach; Adiustacje redakcyjne

zagadnienia: Błędy Wn , Adiustacje Wn , Autentyczne korekty Wf

t. 28

Utwór: op. 44, Polonez fis-moll

f-f1 na ostatniej ósemce taktu w Wn

Wn ost. ósemka pusta oktawa f-f1

f-c1-es1-f1 w Wf (→Wa)

Wfa TGTU
..

Pusta oktawa na ostatniej ósemce l.r. w Wn to przypuszczalnie pomyłka sztycharza (por. ana­logiczne t. 54 i 287). Mogłaby to również być wersja pierwotna, analogiczna do t. 32, 58, 104, 108 i 291 i być może niezamierzenie pominięta w [A] przy poprawkach t. 54 i 287, a uzupeł­nio­na w podkładzie do Wf.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Błędy Wn , Pominięcie korekty analogicznego miejsca

t. 31

Utwór: op. 44, Polonez fis-moll

Łuk w Wn1, odczyt dosłowny

Wn1 pionowy łuk

Łuk od przetrzymanej przednutki w Wf, odczyt dosłowny

Bez znaków w Wa i Wn2

Wn2, Wa przednutka EZnieU1

Arpeggio w Wn1 i Wf, prawdopodobna interpretacja kontekstowa

red TGTU
..

Pisownia Wn, w której łuk biegnie od przednutki do dolnej nuty oktawy, jest formalnie poprawna i oznacza równoczesne uderzenie oktawy po przednutce. Takie samo jest znaczenie notacji Wa i Wn2, w których wszelkie łuki pominięto (zapewne przypadkiem). Za poprawny można uważać także zapis Wf, oznaczający arpeggio rozpoczęte od górnej nuty. Jednak porównanie z notacją Wf w analogicznych t. 57 i 290, w któ­rej pionowy łuk umieszczony bezpośrednio przed oktawą oznacza z pewnością arpeggio, skłania do uznania zbliżonego łuku w omawianym takcie za niedokładnie odtworzony i w zamyśle Chopina również oznaczający arpeggio oktawy. Wykona­nie wszystkich trzech analogicznych miejsc jest wówczas takie samo – przednutka i arpeggio­wana oktawa. Wersję tę, tworzącą analogię ryt­miczną z t. 27, proponujemy zatem w tekście głównym.
Trudno powiedzieć, dlaczego w Wa nie powtórzo­no łuków za Wf. Mogło to być przeoczenie lub celowe pominięcie znaków, których prawidło­wo­ści sztycharz nie był pewien – pionowe łuki Wf pominięto w Wa jeszcze kilkukrotnie w tej i w analogicznych frazach (t. 53-59, 103-109, 286-292).

Zgodnie z wyjaśnieniem w t. 27, proponujemy arpeggio, które w zapisie Chopina często przyjmowało postać pionowego łuku. Trudno powiedzieć, dlaczego w Wa nie umieszczono znaku za Wf. Być może było to przeoczenie sztycharza, choć w tym miejscu i w analogicznych (t. 53-59, 103-109, 286-292) Wa wielokrotnie pominęło pionowe łuki w Wf.

kategoria redakcyjna: Różnice w źródłach

zagadnienia: Niedokładności Wn , Błędy Wa , Błędy Wn , Arpeggio – pionowy łuk